In september en oktober 2015 maakte ik met mijn vriend een rondreis(je) van twee weken langs de Nationale Parken in de buurt van Las Vegas. We kwamen onder andere bij de Grand Canyon, Bryce Canyon, Arches en Canyonlands. Het reisverslag dat ik destijds bijhield, vind je nu op mijn blog. Hieronder de verslagen van de eerste week:
Dag 1: Amsterdam – Las Vegas
Even een kleine update vanuit de US: we zijn er! 24 uur na vertrek vanuit huis hier best wel moe in bed gedoken. De vluchten gingen erg soepel, geen enkel turbulentiepaniekmoment, vertraging of andere vorm van gedoe. Eerst vlogen we in ongeveer 8 uur naar Philadelphia, waar alles in het teken stond van de aankomst van de Pope een dag later.
Lekker Amerikaans weer, we voelden ons meteen thuis. We moesten hier ook door immigrations, waar ik nog nooit zo’n korte rij heb gezien, dus deze keer haalden we ook met gemak de aansluitende vlucht. We hadden zelfs nog tijd voor een pizza in de vorm van een slice.
Na een tweede vlucht van ongeveer 5 uur (een half uurtje korter dan gepland, altijd fijn), landden we op Las Vegas Airport. Het is onze derde keer in Vegas, maar we waren hier nog nooit naartoe gevlogen, dus dat was een hele nieuwe ervaring. Ze beginnen bijna direct na het uitstappen al met wat gokautomaten, dus je zit er meteen lekker in. Koffers gepakt van de bagageband tussen de slotmachines en op naar de shuttle voor het ophalen van de auto. Aangekomen bij de autoverhuurbedrijven stond er bij Dollar, waar wij moesten zijn, een enorme rij, dus dat was balen. OH NEE! HAHA, ik had ons natuurlijk vooraf aangemeld bij Dollar Express, waardoor we meteen door mochten lopen naar de garage. Hier hoefden we alleen even wat te tekenen en drie minuten later werden we begeleid naar de plek waar vier mooie SUV’s op ons stonden te wachten. We hebben ruim de tijd genomen om zeker te weten dat we de goede zouden kiezen en het is een prachtige, blinkende Kia Sportage geworden.
TomTom aan en gaan, op naar het hotel. Dit was maar twintig minuten van de luchthaven, dus dat was goed te doen. Het waren wel twintig spannende minuten, want de lader van de TomTom is blijkbaar van ons heengegaan ergens in de afgelopen twee jaar dat we hem niet gebruikt hebben, dus was er de hele tijd een rood balkje nerveus aan het knipperen. Ik heb twintig minuten gebeden dat hij het zou halen tot de Best Western en het is gelukt, waarschijnlijk dankzij de paus. Nu hopen dat hij ons ook nog even naar de Walmart brengt, zodat we een nieuwe lader kunnen kopen.
Vervolgens hebben we ingecheckt, bij de buren een hotdog en een sandwich gehaald (met voor 10 cent extra een liter cola, hoera, we zijn weer thuis!) en om half tien uitgeput in slaap gevallen.
Dag 2: Las Vegas -> Grand Canyon
Vannacht een paar keer wakker geweest door de jetlag, maar het lukte gelukkig om weer in slaap te vallen tot een uurtje of half 7. Op naar het ontbijt, wat hier prima geregeld was. Vervolgens konden we op weg naar de Walmart, met de TomTom, die het nog steeds niet had begeven.
Bij de Walmart hebben we even rustig de tijd genomen om het winkelparadijs op ons in te laten werken, voor we 13 kilometer gangpad zouden gaan afleggen om alle boodschappen te verzamelen. Ik was in mijn nopjes om alle Halloweenmeuk die er weer te vinden was en we hebben nog even vol verwondering gekeken naar de afdeling geweren en schietschijven. Ook dachten we een kabel te hebben gevonden voor de TomTom, maar die bleek het later toch niet te doen, dus die hebben we meteen maar weer teruggebracht.
Na de Walmart dus op naar de Best Buy om de hoek, een elektronicazaak waarvan we hoopten dat ze ons verder konden helpen met de LeegLeeg. En ja, hoerahoera, ze hadden een passende kabel die het ook nog deed! We hadden iets langer over dit alles gedaan dan gepland, maar om 11 uur konden we dan eindelijk op pad richting de Grand Canyon.
We hebben een klein detourtje genomen via de Route 66, voor nog wat fotogenieke hotspots. Ook dit duurde wat langer dan gepland, dus uiteindelijk waren we pas aan het eind van de middag bij de Grand Canyon.
Gelukkig wel nog op tijd voor de zonsondergang, dus na het inchecken en het droppen van de spullen in de kamer, hebben we meteen de shuttlebus gepakt richting Mather Point. De bus reed naar het visitor center, maar moest even wachten op een voorganger voor hij de passagiers mocht uitladen. Een authentiek Amerikaanse medebusreiziger vond het te lang duren en besloot subtiel “I WANT MY SUNSET!” door de bus te krijsen. Toen we eruit mochten, leek het ons dan ook slim om haar te volgen, aangezien zij ons waarschijnlijk naar een geschikte plek zou leiden om de sunset te bekijken. Het viel nog niet mee om haar bij te houden, het lukte ons nog net iets beter dan haar man, maar inderdaad, we werden rechtstreeks naar een viewpoint gebracht waar we een prachtig uitzicht hadden.
De kloof was al mooi oranjerood aan het kleuren, dus hier hebben we een tijdje doorgebracht en een hoop foto’s gemaakt. Nadat de zon onder was, hebben we de bus weer teruggepakt richting ons hotel. Daar vlakbij zit een plaza met onder andere een restaurant, dus besloten we hier meteen maar te gaan eten. De eerste veggieburger van de vakantie voor mij (hoihoi), erg smakelijk. Na het eten hebben we nog een rondje gedaan door de souvernirwinkel, maar daar hadden ze alleen maar Indianenknutselwerkjes, dus maar niks gekocht. Nu proberen we nog even onze ogen open te houden en niet al te vroeg naar bed te gaan, om zo hopelijk de jetlag de deur uit te jagen.
Dag 3: Grand Canyon -> Mexican Hat
De jetlag is helaas nog volop aanwezig, vannacht waren we om een uur of drie weer klaarwakker. Toch nog maar geprobeerd om wat langer te slapen, de wekker stond tenslotte pas (nou ja, pas…) op half zes. Vroeg opgestaan dus en alle spullen gepakt, zodat we voor het ontbijt al konden uitchecken. Terwijl ik met de koffers bezig was, hoorde ik achter onze cabin-achtige hotelkamer een vogel nogal hysterisch tekeer gaan en toen ik ging kijken wat er loos was, bleek er een elk-gezin voorbij te lopen. Snel de camera gepakt en naar buiten geslopen om ze van dichtbij te bekijken (yes we know, don’t approach wildlife, keep distance). Vlakbij stonden moeder en kind en wat verderop (ik neem aan) vader, met een flink gewei op zijn hoofd.
Vervolgens dus op weg naar de plaza voor de check-out, een ontbijtje en een geplette penny en magneet (ook deze vakantie storten we ons weer op onze toffe verzamelingen). Dat was rond acht uur, en het werd alweer behoorlijk warm. Het is tot nu toe zo’n 25–30 graden overdag en volle zon, dus perfect vakantieweer. Hier konden we ook op de shuttlebus, dus die hebben we genomen richting ons hotel van de vorige keer (de Bright Angel Lodge), zo’n tien minuten rijden verderop. Dit hotel was al volgeboekt toen we deze trip gingen plannen, vandaar dat we nu waren uitgeweken naar de Yavapai Lodge, wat een prima alternatief was, maar dus wel wat verder van de rim af.
Hier hebben we weer even rondgelopen, je hebt er een mooi zicht op de canyon. Om ook nog een nieuw stukje te zien, hebben we een aansluitende bus gepakt die wat verder in westelijke richting reed. Hier zijn we uitgestapt bij Mohave Point, waar je echt een prachtig panoramisch uitzicht hebt op de kloof. Na hier even rondgekeken te hebben, zijn we weer op de bus gestapt terug naar het begin. Kia stond alweer op ons te wachten voor de volgende rit richting Monument Valley. Het was de bedoeling dat we hier niet al te laat zouden aankomen, zodat we nog een tourtje konden doen. Maar met alle stops en uitzichten onderweg, plus een uur tijdsverschil in ons nadeel door gekkigheid van de Indianen die hier de dienst uitmaken, waren we er pas tegen half vijf. We wilden toch nog wel even naar het visitor center en zagen verschillende borden waar op stond dat dit na vier mijl rechtsaf was, maar tien mijl later hadden we nog steeds geen visitor center gezien. Aangezien we toen nog maar tien minuten van ons hotel met zwembad verwijderd waren, besloten we Monument Valley maar weer te laten voor wat het was en door te rijden.
Het hotel (Hat Rock Inn) is top, net als het zwembad. We zijn gaan eten bij een restaurantje hier vijf minuten lopen vandaan (maar we hebben natuurlijk de auto gepakt), Swingin’ Steaks. Het was er best gezellig en de schommelende grill was impressive, maar de vegaburger was goor en de steak was maatje Roel van Velzen. En dat terwijl dit restaurant als beste van Mexican Hat is gerankt op Tripadvisor (maar dat is misschien niet zo moeilijk met vier concurrenten waarvan er twee dicht waren). Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Morgen gaan we door naar Moab, wat het enige echt nieuwe terrein is deze vakantie, dus we zijn benieuwd.
Dag 4: Mexican Hat -> Moab
Vanmorgen werden we wakker in een prachtige rode omgeving. Rode rotsen met een rode zonsopgang, een mooie combinatie. Ons hotel hier had geen ontbijt, dus na het inpakken van de auto gingen we op weg naar een plek in de buurt waar we een bodem konden leggen voor deze dag. Hiervoor hadden we niet zoveel keus, maar dat was geen probleem, want de enige plek in Mexican Hat waar ontbijt werd geserveerd was top.
Vervolgens gingen we op weg naar Moab. Rechtstreeks doe je hier ongeveer twee uurtjes over, maar onderweg was er van alles te zien, dus onze route was een stuk langer. We reden eerst naar Goosnecks State Park, een plek waar je een mooi uitzicht had op de Colorado die tussen de rotsen kronkelt. Dit park zou volgens mijn informatie gratis zijn, maar er was inmiddels een Indiaan met een betaalhokje verschenen aan wie we vijf dollar entree dienden te voldoen. Gelukkig kregen we er een erg handige plattegrond van de omgeving bij waar we de rest van de dag dankbaar gebruik van hebben gemaakt.
Hierna reden we door het prachtige landschap van Utah richting een enorme berg met een wand van negentig graden en vroegen we ons af of er ergens een tunnel zou zijn. Maar nee, we gingen er overheen… Via een heleboel bochten en steile stukjes kwamen we boven en het uitzicht onderweg was briljant. We zijn regelmatig gestopt om foto’s te maken, je kon echt kilometers ver kijken.
We reden door richting Natural Bridges National Monument, een park waar drie natuurlijke bogen te zien waren. Hier hebben we ook onze ‘America the Beautiful pass’ van dit jaar gekocht, waarmee we weer toegang hebben tot alle nationale parken. We wilden dit eigenlijk bij de Grand Canyon doen, maar hier waren we net op een gratis entree-dag, dus daar wilden ze ons geen pas verkopen.
In Natural Bridges reden we de rondweg door het park, waarbij we bij de drie stops de auto hebben geparkeerd en de bogen hebben bekeken. Het was er lekker rustig en wel mooi, maar niet heeeel spectaculair.
Next stop was Blanding, een gehucht onderweg waar we bij een tankstation annex snackbar annex bowlingcentrum wat te eten hebben gehaald (geen foto’s van gemaakt, maar denk een grote Shell met achterin vijf bowlingbanen, erg handig als je onderweg ineens heel veel zin hebt om wat kegels om te mikken).
We reden verder over een stuk weg waar wel heel erg vaak stond aangegeven dat hier regelmatig herten oversteken. “Let op, hier steken herten over” “Nee maar ECHT, hier steken herten over” “Pas op he, hier steken heel vaak herten over”. De boodschap was duidelijk. En we hebben inderdaad vijf herten gezien. Helaas geen levende, maar dood langs de weg ? Gelukkig zelf geen hertenconfrontatie gehad.
Tegen half vier waren we bij het hotel, La Quinta Inn & Suites. Er stond een kleine rij voor de incheckbalie, dus we moesten even wachten. We hebben deze tijd vooral besteed aan het proberen geen ruzie te krijgen met de meneer voor ons, want die is vroeger waarschijnlijk gepest op school en liet nu niet meer met zich sollen…
‘s Avonds zijn we naar een restaurantje gereden verderop in het dorp, Zax, wat een erg goede keuze was. Heerlijke wrap met groente en hummus gegeten. Nog even een penny geplet bij de buren en toen waren we alweer zo moe dat we maar weer terug naar het hotel zijn gegaan om te gaan slapen…
Dag 5: Canyonlands
Vandaag hoefden we ons niet te verplaatsen (en morgen ook niet), want in dit hotel zitten we drie nachten. Er is hier in de omgeving veel te zien en we zijn hier nog niet eerder geweest, dus we nemen even wat meer tijd. Er zijn twee grote nationale parken vlakbij, Canyonlands en Arches. Vandaag hebben we besteed aan Canyonlands.
Eerst ontbeten bij het prima ontbijtbuffet van ons hotel (dus dat komt in ieder geval goed de komende dagen). Vervolgens besloten welk park we gingen doen vandaag en een app aangeschaft die ons er doorheen zou leiden, Gypsy Guides. Dat was echt de uitvinding van de eeuw. Er lag een folder van in het hotel en het leek me wel handig. En dat was het zeker. De app volgt op basis van GPS waar je bent en vertelt dan hoe je moet rijden om ergens te komen, wat er te zien is, hoe het is ontstaan, etc. En dat alles offline, dus zonder 800 euro telefoonrekening. Vandaag hebben we hem dus gebruikt voor Canyonlands en morgen kunnen we hem ook gebruiken in Arches.
Voor de ingang van het park nog even getankt en extra water en snacks ingeslagen en toen begon de pret weer. Het landschap is wederom prachtig, je ziet hier heel goed alle lagen van de aarde zeg maar, en hebt geweldige overviews over de hele omgeving.
Het was geen heel groot park, dus met een uurtje of vier rondrijden en een aantal korte wandelingen naar viewpoints hadden we de highlights wel gezien. Het was een graad of 35, met een flinke zon, dus dat hakte er ook wel in. Gelukkig konden we elke keer weer in de koud geaircode auto stappen.
Na het bezoek aan het park reden we nog even langs de supermarkt voor een flinke fles aftersun en nog wat boodschappen. We hebben ons natuurlijk weer even vergaapt aan de bijzondere dingen die hier te krijgen zijn (Bugles met cappuccinosmaak, really..?) en toen snel weer naar het hotel. Voor het diner besloten we het dicht bij huis te zoeken, namelijk bij het restaurant naast het hotel, Blu Pig. Hier hebben we heerlijk gegeten.
Morgen dus weer met de app op pad, richting Arches.
Na het volladen van de koelbox met water, eten en ijsblokjes konden we weer op weg, deze dag gingen we volledig besteden aan Arches National Park. De app, die we inmiddels Bob hebben gedoopt (zonder duidelijk aanwijsbare reden, behalve dat hij klinkt als een Bob) diende weer als gids. In Arches stikt het van de natuurlijke bogen, bruggen, pilaren en andere constructies, met interessante namen als Three Gossips, Balanced Rock en Tower of Babel. Het was uiteraard weer prachtig (boooring).
We hebben zelfs wat wildlife gezien, al is een hagedis toch wat minder spannend dan een beer. Maar goed, wie het kleine niet eert…
Onderweg hebben we ook weer meerdere malen mogen uitleggen dat we uit Nederland komen, hier aan het rondreizen zijn, het niet de eerste keer is, we Amerika heel leuk vinden, al in (…) geweest zijn, nog naar (…) gaan, thuis gewoon Nederlands spreken, nee geen Engels, ja we leren het op school, vandaar, bedankt.
Teruglopend naar de auto na de laatste sightseeingstop werden we zelfs staande gehouden door een heul erg enthousiaste mevrouw, die dacht dat we Frans spraken. Toen we uitlegden dat het Nederlands was, ging ze vijf minuten uit haar dak van enthousiasme en kregen we haar bucketlist en huidige reisschema te horen. Van ademhalen tussendoor was geen sprake. Dit was zelfs voor Amerikaanse begrippen ietsje over de top, maar hey, chagarijnig kun je ze hier in ieder geval niet noemen.
In de loop van de middag hadden we het park grotendeels verkend en reden we terug naar Moab, waar we de auto in het stadje parkeerden en wat winkeltjes bekeken. Het is wel een gezellig plaatsje, een beetje western-achtig, maar het bestaat voornamelijk uit één straat. We waren er dan ook snel doorheen, waardoor er zelfs nog tijd over was voor een zwembad- en wasmachinemoment.
‘s Avonds besloten we nog een keer bij Zax te gaan eten, want dat was de vorige keer prima bevallen. Morgen mogen we weer on the road, richting Capitol Reef NP.
De laatste nacht in Moab zit er weer op, on the road again richting Capitol Reef NP. Of eigenlijk Torrey, het stadje ernaast waar we een hotel geboekt hebben. De rit was weer niet zo lang, tweeënhalf uur ongeveer, maar er waren wat stops onderweg die we niet konden overslaan. De eerste was Goblin Valley State Park, een hilarisch landschap vol stenen die leken op dwergen. We mochten er deze keer gewoon tussendoor lopen, dus we hebben even een dwergenslalom gedaan. Het was al weer erg warm, dus na even rondgekeken te hebben, doken we weer snel de airco in.
Volgende halte was Little Wild Horse Canyon, een slotcanyon waar je tussendoor kon lopen. Dit was vlakbij Goblin Valley, dus na een korte rit kwamen we hier aan. Maar ter plaatse bleek er een niet al te comfortabel uitziend pad naartoe te gaan dat net iets te lang was naar onze smaak. Daarnaast zagen we wat grijze wolken verderop en na verhalen over wegspoelende toeristen leek het ons toch beter om dit maar even over te slaan.
We besloten dan ook verder te rijden richting Capitol Reef, waar we niet lang daarna al aankwamen. De weg die we moesten rijden naar het hotel, liep al grotendeels door het park, dus we reden al een heel stuk door de prachtige omgeving. Om half drie kwamen we aan bij Broken Spurr Inn, een hotel met beelden van rodeopaarden en een gigantische Amerikaanse vlag in de voortuin voor een authentiek stukje Amerikabeleving. We mochten eigenlijk pas vanaf drie uur inchecken, maar de mevrouw bij de receptie was zo vriendelijk om ons toch vast de sleutels te geven.
Na op de kamer een samenscholing van grote en kleinere vliegjes uit elkaar te hebben geslagen, hebben we ons boeltje weer gepakt om terug het park in te gaan. We zijn hier twee jaar geleden ook al geweest, maar toen waren we zo laat dat alle voorzieningen al gesloten waren. Nu hadden we nog tijd genoeg om het visitor center te bezoeken en de verschillende scenic routes door het park te rijden.
We zagen al wat hertjes voorbijkomen (die, zo begrepen we later, bijna allemaal stoned zijn omdat ze de rotte appels van de grond eten) en stopten even bij een winkeltje waar ze verse taartjes met fruit uit de omgeving verkochten. Hier hebben we een schattig appeltaartje gekocht voor later. Tegen het eind van de middag werd het licht steeds mooier, wat fraaie foto’s opleverde.
De vorige keer hadden we lekker gegeten bij een pizzatentje aan het begin van het park, dus hier besloten we nog een keer heen te gaan. Vanaf het terras hadden we een mooi uitzicht op de omgeving. Vervolgens zijn we naar een sterrenkijkpresentatie van een ranger in het park gegaan. Hiervoor moesten we eerst een stukje door het pikdonker rijden. De nationale parken hier behoren tot de donkerste plekken op aarde, omdat er nauwelijks lichtvervuiling is. Je ziet dus echt super veel sterren en het was heel interessant om er wat uitleg bij te krijgen. We konden de melkweg zien, vallende sterren, saturnus, een satelliet, heel cool allemaal. Alleen toen moesten we weer terug door het donker, wat ik super eng vond. Maar we zijn weer veilig terug in het hotel gekomen 
Hier vind je deel II van het reisverslag.